EŞEKLİK BAKİ Mİ?

Evet! Sevgili dostlar, bu haftaki yazımızda birçok farklı konulardan bahsedeceğim. Son makalemde Dava Adamı Olmak demiştik. Bu hafta ‘’EŞEKLİK’’ İnsanda baki kalır mı diyeceğiz!
Konuya FUZULİ’ nin güzel bir sözü ile başlamak isterim.
‘’Mey biter saki kalır. Her renk solar haki kalır. Diploma insanın cehlini alsa da, hamurunda varsa eşeklik, baki kalır.’’
Eşek, çok kıymetli bir hayvandır. Eşek bir defa gittiği yolu asla unutmaz. Bu yüzden değerli ve makbul kurban sayılan develere kılavuzluk yaparlar.
Eşek, Bir kere düştüğü çukura ikinci kez düşmediği gibi, bir kere bastığı bataklığa bir daha basmaz.
Eşek, bir mühendis gibi yokuşları matematiksel bir eğimle kat ederek kısa mesafeleri de virajlar alarak çıkar.
Eşek, sıpasını doğururken kimseden yardım almaz, bakımını ve eğitimini kendisi verir.
Eşek, kendisine iyilik yapanı da, kötülük yapanı da asla unutmaz…
Eşek, en güzeli de eşeğin gözleri dünyanın en güzel gözleridir. Yakından bakınca içinde kaybolursunuz…
Bu yüzden, insanımsı adamım diye gezinen, eline mikrofon alıp, sözler veren, yaratıklara eşek demek; eşeklere yapılmış hakaret olur!

KISSADAN HİSSE:

1950’li yıllarda Amerikalı mühendisler gelmiş Türkiye’ye.
Küçük Amerika olacağız diye ilk heveslendiğimiz günler.
Bir kısım Amerikalı mühendisler, imar çalışmalarına rehberlik ediyorlarmış. O zamanlarda bizde yol güzergahını belirleyecek alet yok, eleman yok.
Bizimkiler, eşeği yokuşa sürüyorlar, arkasından elemanlar şerit metre çekiyor ve eşeğin ayak izlerine kazık çakıp istikamet belirliyorlarmış. Bunu gören Amerikalı mühendisler, pratiği kavrayamamış ve sormuş, Ne yapıyorlar böyle? Bizimkiler, rampada yolun güzergahını belirliyorlar deyince, nasıl yani, anlayamadık demiş Amerikalı mühendisler!!

Eşek % 7 eğimin üstüne çıkmaz, biz de eşeğin izinde kazık çakıp rampada yol güzergahı belirliyoruz demişler. Amerikalılar katılarak gülmeye başlamış. Yatışınca da sormuşlar: Peki, eşek bulamayınca ne yapıyorsunuz? Yetkili cevap vermiş:
Amerika’dan mühendisler getirtiyoruz!!!
Şimdi, çok sancılı günlerden geçiyoruz, ayrıntılara girmeyeceğim konu çok hassas! Şu nu yazmasam içimde dert olur! Hala görünenleri görmeyip, duyduklarını duyup inanmayıp, Yurt dışından dan gelen konsolos köpeklerini, yönlendirilen dönekleri, kuklacıları ve kuklaları görmemek için, at gözlüğü ile şaşı bakanlara, Cenab-ı Allah hidayet nasip etsin diyorum.
Ne günlere kaldık ‘’eşek vezir olmak istiyor, katırlar defterdar’’.

———————————–///———————————————

UNUTMAK, BU KADAR KOLAY MI ?

İnsan öldüğünde en yakınının, en sevdiğinin unutma süresi 18 aymış. Yani 18 ay sonra acısı diner, sizi tatlı bir anı olarak anımsarmış.
Düşününce içim parçalandı ve gözlerimde iki damla yaş !!
Değer verdiklerimizin, çok sevdiklerimizin “onlar olmadan asla olmaz” dediklerimizin bizleri 18 ay sonra unutacak olması…Off yazarken bile bunaldım üzüldüm.
İyi bir iş, geniş bir ev, bir araba, emeklilik hayalleri, “hele şu da olsun rahatlayacağım” derken bir bakıyorsun hayatın sonuna gelmişsin.
Ama bizim yaratılış sebebimiz para, zenginlik, araba, ev olmamalı! Hiç bir değer üretmeden, iz bırakmadan yaşanan bir hayat 75-80 yıl değil de 200 yıl olsa ne yazar ki? Öyle değil mi? 18 ay da unutulduktan sonra! Yazık oluyor bize…
Mesela, insanın yazdığı bir kitabı olmalı en azından, ya da yazmaya niyetlendiği! Tanınmış tanımamış insanların içinde iz bırakmalı unutulmamalı, hatıralar da kalmalı!
Çok merak ediyorum, bizim geçmişimiz çok sevdiklerini kaybettiklerinde, onlarda 18 ayda can parelerini unutmuşlar mıdır?
Sanmıyorum, ben unutmadım ölene kadar da unutmayacağım…

—————————————-///———————————————

ÖZÜRLÜ KARDEŞİM

Bir özürlü kardeşime rastladım geçen gün, hoş sohbet ettik kendisiyle, sıkıntıları, şikayetleri vardı insanlardan! Kendilerine sakat muamelesi yapılmalarından, çok rahatsız olduğundan bahsetti bana!
Bizler sakat değil, engelli bireyleriz demişti. Bende her kez birer engelli adayıdır demiştim ellerini tutarak. Şiir yazdığımı ve şiir kitabı çıkarttığımı bildiği için, hem bir şiir kitabımdan istedi hem de gözleri dolmuş ellerimi bırakmayarak, bana da bir şiir yazar mısın? Dedi gözlerimin içine bakarak! Bende mutlaka yazacağım, Ankara Başkent Postası Gazetemizde de yayınlayacağıma söz vermiştim.
Kısa da olsa kendisine bir dörtlük yazmaya çalıştım.

CAN PAREM OL

Engelimin farkında, gönlümün yanında ol!
İçimi yakmışlar sen, kalbimin sahibi ol!
Sadece bir gün değil, her gün gözlerimde ol!
Uzattığım elimi, bırakma can parem ol!

Miraç MORÇÖL
07.05.2023/Samsun