Simli Kartpostallar; Kaybolan Duyguların Sesi

Eskiden bayramların, yılbaşlarının, doğum günlerinin ya da özel günlerin kendine has bir heyecanı olurdu. Şimdiki gibi birkaç saniyede gönderilen sanal mesajlar, dijital tebrikler ya da sosyal medya paylaşımları yoktu. İnsanlar, sevdiklerine duygularını anlatmak için kalemi, kâğıdı ve biraz da yüreğini kullanırdı. O dönemin en güzel geleneklerinden biri de simli kartpostallar göndermekti. Üzerinde parlayan simleriyle, kabartmalı desenleriyle, zarif yazılarıyla bu kartlar, yalnızca bir kâğıt parçası değil; içinde sevgi, özen ve hatıra barındıran küçük birer hazineydi.
Kartpostal seçmek başlı başına bir heyecandı. Bayram öncelerinde ya da yılbaşı yaklaştığında kırtasiyeler, PTT şubeleri renkli desen desen kartpostallarla dolup taşardı. Raflarda kardan adamlı, çam ağaçlı, melekli yılbaşı kartları; rengârenk balonlu, pastalı doğum günü kartları; güllerle süslenmiş kandil motifleri ve aşk kokan süslü bayram kartları olurdu. Bazıları da kenarlarından gümüş veya altın simlerle ışıldardı. Çocuklar özellikle o simli olanlara bayılır, zar zor harçlıklarını biriktirip sevdiklerine göndermek için sabırsızlanırlardı.
Bir kartpostalın değeri, üzerine yazılan birkaç satırla kat kat artardı. “Ellerinden öperim”, “Nice mutlu yıllara”, “Bayramın kutlu olsun”, “Seni seviyorum” gibi kısa ama samimi cümleler, karşı tarafa kilometrelerce öteden sıcaklık taşırdı. Yazarken dikkat edilirdi; kartpostalın kenarına taşırmamaya, harfleri güzel yazmaya, kartın arkasına isim ve adresi özenle yazmaya… Postaneye gidilir, zarfa pul yapıştırılır, mühür vurulurdu. Postacı o kartı ulaştırdığında, alan kişi için küçük ama içten bir mutluluk olurdu.
Simli kartpostalların bir diğer özelliği, hatıra olarak saklanabilir olmalarıydı. Gelen kartlar genellikle çekmeceye ya da kitap arasına konur; yıllar sonra bulununca insanın yüzüne bir tebessüm kondururdu. O simlerin hâlâ biraz parlıyor olması, geçmişin sıcaklığını hatırlatırdı. Her bir kart, bir dönemin duygularını, özlemlerini, sevinçlerini taşırdı. Birçoğumuzun çekmecelerinde, sandıklarında hâlâ o kartlardan birkaç tanesi durur; üzerlerinde artık solmuş mürekkepler, ama hiç solmayan duygular vardır.
(Benim evde bir şey ararken tesadüfen bulduğum kartpostallar gibi.)
Zaman ilerledikçe teknoloji gelişti, iletişim kolaylaştı. Bugün bir kutlama mesajı göndermek saniyeler sürüyor. Renkli emojiler, hareketli GIF’ler, parlayan ekranlar var ama o eski kartpostalların dokusu, simlerinin ışığı, yazının samimiyeti yok. Dijital dünyanın kolaylığı, duygusal emeğin yerini aldı. Oysa o kartpostallar, bir bekleyişin, bir özlemin, bir hatıranın sembolüydü. Pulunu yapıştırıp postaneye bırakıldığı andan itibaren başlayan o küçük yolculuk, karşı tarafın eline ulaşınca tamamlanırdı. Şimdi o yolculuklar bir “gönder” tuşuna sığdı.
Yine de o eski kartpostalların anlamı hâlâ içimizde bir yerlerde yaşıyor. Çünkü onlar sadece bir iletişim aracı değil, insan ilişkilerinin sıcaklığını simgeleyen birer köprüydü. Bugün bir çekmecede rastladığımız simli bir kartpostal, bize hem çocukluğumuzu hem de kaybolmaya yüz tutmuş bir nezaket biçimini hatırlatıyor. Belki de bu yüzden, o kartpostallara bakan herkesin içinde bir buruk sevinç beliriyor. O parıltılar, sadece kâğıt üzerindeki simlerden değil, geçmişin içtenliğinden, duyguların derinliğinden geliyordu. Belki artık kimse postaneye gitmiyor, pul biriktirmiyor, zarfların içine minik notlar koymuyor. Ama simli kartpostalların ışıltısı hâlâ bir yerlerde parlamaya devam ediyor — çocukluğumuzun en saf köşesinde, o eski bayram sabahlarının gülümsemesinde, bir zamanlar gönderilen her “Mutlu Yıllar” dileğinde.
Belki de o kartpostallar hiç kaybolmadı; sadece zamanın ellerinden kayıp, bir çekmecenin derinlerinde, bir kalbin unutulmuş köşesinde saklanıyor.
Şimdi elimde simli kartpostallar olsa, iki satır özlemle yazsam… Göndersem uzaklara, belki birinin eline düşer. Kokumu bıraksam, biraz kalbim bulaşsa kenarına, belki halimi anlar; belki bir tebessüm oluşur yüzünde, benim gönderdiğim o kartpostalları aynı özlemle beklese, ellerinde tutup iki damla gözyaşı dökse…

Belki o zaman:
“Soğuk bir kış akşamında, bir tost sıcaklığı, bir manolyam ezgisi… O ışıltı yeniden yanar içimizde — çünkü bazı dilekler, hiç ulaşmasa bile, hep bekleniyor. Beklendiği gibi…”
Baki selamlar