Sevgili dostlar, bugünkü yazıma şöyle başlamak istiyorum: Hepimizin hayatında yarım kalmış bir hikâye mutlaka vardır. Kiminin yürek yakan bir aşkı, kiminin bitiremediği bir okul, yazamadığı bir roman ya da şiiri… Söylemek isteyip de dile getiremediği bir söz veya çok isteyip de gerçekleştiremediği hayalleri…
Böyle yarım kalmışlıklar, “keşke”ler hepimizin hayatında yer alır.
Geçmişten gelen, bitmemiş ve içimizde ukde olmuş nice anılar, hikâyeler, pişmanlıklar vardır. Bazı acılar birikir, yara olur; belki kabuk bağlar ama izi kalır. Bazen bir sohbet, bir şarkı, bir yazı veya eski bir fotoğraf, bu yarım kalmış hikâyeleri yeniden hatırlatır. Gözlerimiz dolar, içimiz cız eder, hayıflanırız.
“Keşke geri dönebilseydim, hiçbir şeyi yarım bırakmazdım,” deriz içimizden.
Bence sevgili dostlar, “Eksik kalmış her hikâyenin bitmeye hakkı vardır.”
Bazen, “susup da söyleyemediğimiz, söylemek isteyip de sustuğumuz” durumlar yaşarız. Bana çok olur; o an söyleyemediğim bir söz, sonradan içimde pişmanlığa dönüşür. Eminim siz de yaşamışsınızdır.
Ama yeri geldiğinde susmanın da bir tür konuşma olduğuna inanırım.
Bir de sevgili dostlar; kısa ama etkili cümlelerin gücü vardır. Mesela “Evet, çok haklısınız.” Basit ama çoğu zaman bitirici bir cümle… Günlük hayatında stratejik davranmayı bilen insanlar bunu sık kullanır ve çoğunlukla başarılı olurlar.
Can Yücel’in hayatta kalmak için söylediği bir söz vardır. Bakalım siz hangisini seçersiniz?
“Türkiye’de hayatta kalmak için üç şeyden birini yapmak lazım: ya işi deliliğe vuracaksın, ya içeri girip rahat rahat küfredeceksin, ya da sarhoş olacaksın.”
Ben, yeri geldiğinde işi biraz “deliliğe” vurmak gerektiğini düşünenlerdenim. Bazen akıllı bir delilik, düz akıllılıktan daha çok işe yarar.
1 Ağustos doğum günümdü. Bu yeni yaşımla ilgili bir makale yazmıştım. Öncesinde ve sonrasında birçok dostum arayıp ya da mesaj atarak kutladı. Hepsine buradan teşekkür ederim.
Tabii sosyal medyada kayıtlı herkes kutlayacak diye bir şey yok. Ama bazen insan, özellikle beklediği birkaç isim sessiz kalınca biraz kırılıyor. Hele ki hediyesiyle doğum gününü kutladığınız kişilerin sessiz kalması…
“Kırıldıysan sessiz kal; sessizliğinden kırıldığını anlamıyorsa, onsuz kal.”
Geçenlerde bir antrenör arkadaşımla sohbet ederken bana şöyle demişti:
“Yıldızlarla maç kazanırsın, takım oyunu ile şampiyon olursun.”
Ben de “Doğru söze ne denir?” demiştim.
Artık sosyal medyadaki yıldızlarla maç kazanamayacağımı anladım. Bundan sonra takım oyununa bakacağız, yeni yıldızlar yetiştireceğiz. Gönlümüzdekileri “A kadroya” alacağız.
Unutmayalım: “Yıldızlar da bir gün kayar.”
Kimsenin varlığıyla bir yere gelmeyeceğimizi, kimsenin yokluğuyla da yıkılmayacağımızı öğrendiğimize göre, yolun geri kalanını “olsa da olur, olmasa da” şeklinde yürümeye devam edeceğiz.
Geçenlerde sosyal medyada bir video izledim. Anne-baba, küçük kızlarına doğum günü yapıyor. Pastalar tabaklara konulmuş. Bir tabak boş; babanın önünde pasta yok. Küçük kız bunu fark edip annesinin önündeki dolu tabağı alıyor, babasına veriyor. Anne “Hani benim pastam?” deyince, kız babasına gülerek sarılıyor.
“Babalarını seven kızların gülümsemesi farklı olur…”
Ben de bir kız babasıyım ve bundan çok mutluyum. Kızların ilk rol modeli hep babaları olmuştur.
Kızım Berre, seni çok seviyorum… Bu hayatta her şey gönlünce olsun. Parmağına sihirli bir kuş konsun.
Bir sahabe, Peygamber Efendimize (SAV) sorar: Cenab-ı Hak kime kıyamaz, ya Resulallah? Efendimiz cevap verir: Allahuteâlâ, birbirleri için dua eden ve birbirlerini sevip hatırlayan kullarıma kıyamaz; ikisini de affeder.
Kimi deryadadır, damla nasip olmaz; kimi çölde gezer, rahmet eksik olmaz.
Birbirine dua eden, sevip hatırlayan; nasibi ve rahmeti bol kullardan olma duasıyla…
Bâkî selamlar.
